کد مطلب:173473 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:146
قیام توابین
توابین، به گروهی از شیعیان عراق می گویند كه پس از شهادت امام حسین علیه السلام به شدت پشیمان شدند كه چرا امام علیه السلام را یاری نكردند و گفتند: جز با شهادت، گناه ما بخشیده نمی شود.
توابین، قبل از حركت، در شب جمعه، 5 ربیع الثانی سال 65 هجری كنار تربت امام حسین علیه السلام و شهدای كربلا گرد آمده و به شدت گریستند و از خدا طلب مغفرت نمودند. سپس نیروها را به سوی مرز عراق گسیل داشتند.
در این میان، حماسه سرایان و شعرای شیعه نیز، مردم را به خونخواهی امام حسین علیه السلام و بازگشت به سوی خدا، ترغیب نمودند.
اردوی توابین به حدود دهكده «قرقیا» در نزدیكی شط فرات رسید و پس از مدت كوتاهی به سوی منطقه ی حساس «عین الوردة» حركت كرد، زیرا طبق گزارشی كه به آن ها رسیده بود، دشمن با سی هزار نیرو از لشكریان شام، به سركردگی «ابن زیاد» به سوی آنان حركت كرده است.
نیروهای توابین در منطقه «عین الوردة» با دشمن مواجه شدند. در این جنگ، ابن زیاد، فرمانده كل نیروهای دشمن بود.
توابین حدود 4 هزار نفر و لشكر دشمن حدود 30 هزار نفر بودند و شعار توابین «یا لثارات الحسین علیه السلام» (ای خونخواهان حسین علیه السلام) بود.
جنگ به شدت آغاز شد و توابین با روحیه ای شهادت طلبانه، جانانه می جنگیدند و بی مهابا به قلب دشمن یورش می بردند.
فریاد «الجنة، الجنة» توابین بلند بود و عده ای از آن ها در حال نبرد، فریاد می زدند «خدایا ما را ببخش».
آن هاتعداد زیادی از افراد دشمن را به هلاكت رساندند تا كشته شدند.
اغلب افراد گروه توابین به شهادت رسیدند، كه با غلبه ی لشكر شام، بقیه به عراق بازگشتند و به نهضت مختار پیوستند.
انقلاب توابین، در واقع تأثیر عمیقی بر جامعه كوفه داشت و خطبه های آتشین و شعارهای رهبران و مردم را بر انقلاب های بعدی بر ضد حكومت اموی آماده ساخت.
توابین، قبل از حركت، در شب جمعه، 5 ربیع الثانی سال 65 هجری كنار تربت امام حسین علیه السلام و شهدای كربلا گرد آمده و به شدت گریستند و از خدا طلب مغفرت نمودند. سپس نیروها را به سوی مرز عراق گسیل داشتند.
در این میان، حماسه سرایان و شعرای شیعه نیز، مردم را به خونخواهی امام حسین علیه السلام و بازگشت به سوی خدا، ترغیب نمودند.
اردوی توابین به حدود دهكده «قرقیا» در نزدیكی شط فرات رسید و پس از مدت كوتاهی به سوی منطقه ی حساس «عین الوردة» حركت كرد، زیرا طبق گزارشی كه به آن ها رسیده بود، دشمن با سی هزار نیرو از لشكریان شام، به سركردگی «ابن زیاد» به سوی آنان حركت كرده است.
نیروهای توابین در منطقه «عین الوردة» با دشمن مواجه شدند. در این جنگ، ابن زیاد، فرمانده كل نیروهای دشمن بود.
توابین حدود 4 هزار نفر و لشكر دشمن حدود 30 هزار نفر بودند و شعار توابین «یا لثارات الحسین علیه السلام» (ای خونخواهان حسین علیه السلام) بود.
جنگ به شدت آغاز شد و توابین با روحیه ای شهادت طلبانه، جانانه می جنگیدند و بی مهابا به قلب دشمن یورش می بردند.
فریاد «الجنة، الجنة» توابین بلند بود و عده ای از آن ها در حال نبرد، فریاد می زدند «خدایا ما را ببخش».
آن هاتعداد زیادی از افراد دشمن را به هلاكت رساندند تا كشته شدند.
اغلب افراد گروه توابین به شهادت رسیدند، كه با غلبه ی لشكر شام، بقیه به عراق بازگشتند و به نهضت مختار پیوستند.
انقلاب توابین، در واقع تأثیر عمیقی بر جامعه كوفه داشت و خطبه های آتشین و شعارهای رهبران و مردم را بر انقلاب های بعدی بر ضد حكومت اموی آماده ساخت.